Γράφει ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος (συντακτική ομάδα του Mytilenepress. Μελετώντας κανείς την φύση και τις πρακτικές της αρχαιοελληνικής θρησκείας είναι εύκολο να διαπιστώσει τα άπειρα μαγικά και παράλογα στοιχεία της.
Η τέχνη της μαγείας και το απίστευτο εύρος των μαγικών τελετουργιών της, ήταν λίαν αγαπητή ενασχόληση των ιερέων και άλλων παραγόντων της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Η μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, η ψευτοθεραπείες κλπ ήταν μέρος των «καθηκόντων» των ιερέων. Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της η φοβερή τρίμορφη θεά της νύχτας, του σκότους και των φαντασμάτων Εκάτη – Άρτεμις, (Κορνούτος, Περί της θεών φύσεως,34,1). Η απαίσια σκοτεινή “θεά” ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, γι’ αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται ακόμα μέχρι σήμερα, τη νύχτα και μάλιστα όταν είναι πανσέληνος! Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη των συγχρόνων μας «αρχαιολατρών» να «εορτάζουν» την πανσέληνο και μάλιστα σε ορισμένες ημέρες του χρόνου, συμπαρασύροντας και πολλούς άλλους μη παγανιστές!
Επίσης δεν είναι συμπτωματικό ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε ενθουσιωδώς δεκτή η λατρεία της Αιγυπτιακής Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας! Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου, η λατρεία της αιγυπτιακής μάγισσας «θεάς» εισήλθε και σ’ αυτό το δελφικό «ιερό» (Πλουτ. Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε τη θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο «θεές» προστάτευαν τη μαγεία! Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγους, μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη, Κάλχας, Τειρεσίας, Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ). Διαβόητη μάγισσα υπήρξε η Αγαμήδη, θυγατέρα του Αυγείου (Ομ.Ιλ.Λ΄739-741). Κοιτίδα της μαγείας ήταν η Θεσσαλία, οι γυναίκες της Θεσσαλίας ήταν οι πιο ονομαστές μάγισσες της αρχαιότητας. Ιερείς και άλλοι παράγοντες της θρησκείας συνέρρεαν στις διαβόητες αυτές μάγισσες της Θεσσαλίας για την εκμάθηση της απόκρυφης τέχνης της μαγείας. Άλλωστε δεν ήταν νοητό ιερέας της αρχαίας θρησκείας να μην κατέχει τις μαγικές τελετουργίες, διότι μέσω των μαγικών «θαυμάτων» μπορούσε να επιβάλλεται στους άτυχους λατρευτές του «θεού» που αντιπροσώπευε!
Μελετώντας σε βάθος την αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε ένα απίστευτο εύρος δεισιδαιμονίας και παραλόγου. Όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις σκέπαζε ένα βαρύ πέπλο μαγικών πρακτικών, η οποίες μας αφήνουν άφωνους για τον πρωτογονισμό τους. Η παράλογη πίστη στην «ένθεη» φύση και στις απόκρυφες δυνάμεις της δημιούργησε αυτές τις πρακτικές, οι οποίες συν τω χρόνω έπαιρναν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ο Σουηδός καθηγητής Μartin Νilsson, ο μεγαλύτερος μελετητής της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τονίζει εμφαντικά πως «οι μαγικές τελετουργίες (του παρελθόντος) πέρασαν στη λατρεία των θεών και έγιναν ιερές τελετές» (M. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήνα 1977,σελ.109). Ακριβώς, έγιναν ιερές τελετές. Ολόκληρο το πολυποίκιλο τελετουργικό της αρχαίας θρησκείας ήταν μαγικό!
Έλεγαν πως ο Πυθαγόρας μπορούσε να κάνει θαύματα. Μάλιστα αναφέρεται ότι τον είχε μυήσει στην μαγεία ο ορφικός ιερέας και περιβόητος μάγος Αγλαόφαμος (Ιάμβλ. Περί Πυθαγορείου Βίου 146). Οι γόητες και οι φαρμακοί με τις απόκρυφες μαγικές τέχνες τους έβλαπταν τους ανθρώπους (Θ.Η.Ε.,τομ.8,στ.445). Οι ορφικοί προέβαιναν σε καθαρμούς και ασκούσαν τη μαγεία κατά κόρον. Οι Πυθαγόρειοι είχαν κατηγορηθεί επίσης ότι ασκούσαν την μαγεία υπερβαλλόντως! Ο Ηρόδοτος αναφέρει για κάποιον Αριστέα Προκόννησο, ονομαστό μάγο, ο οποίος μπορούσε με τα μαγικά του να εξαφανίσει το σώμα του. Ο «αιρετικός» ορφισμός καλλιέργησε ιδιαζόντως την μαγεία, διότι η ίδια η υφή του ενείχε πληθώρα μυστικιστικών και αποκρυφιστικών στοιχείων. Αυτό βεβαιώνει και ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Λούβαρις: «Η άσκησις της μαγείας δεν ήτο ξένη και εις τους ορφικούς, οίτινες εγίνωσκον καθαρμούς και τελετάς και λύσεις και αποτροπιασμούς» (ΜΕΕ,τομ.ΙΣΤ΄,σελ.413). Οι πλανόδιοι ιερείς του ορφισμού, οι διαβόητοι ορφεοτελεστές, περιφέρονταν από τόπο σε τόπο και τελούσαν μαγικές τελετουργίες με αδρή αμοιβή.
Ο Πίνδαρος αναφέρεται σε κάποιον μάγο Άβαρη, οποίος περιέφερε το τόξο του Απόλλωνα, χωρίς να παίρνει τροφή. Είναι αυτός που έπλασε τον παράδοξο μύθο του Υπερβορείου Απόλλωνα. Ο Αριστοτέλης επίσης και ο Πλάτων αναφέρουν κάποιο μάγο Επιμενίδη, τον οποίο είχαν καλέσει οι Αθηναίοι να τους «εξαγνίσει» από το φοβερό «κυλώνειο άγος», δηλαδή να «εξορκίσει» το κακό, το οποίο για το σκοταδιστικό αθηναϊκό ιερατείο «ευθύνονταν» για την πανώλη, που αποδεκάτιζε τους πολιορκημένους Αθηναίους. Μάταια προσπαθούσε ο ιατρός Ιπποκράτης να πείσει τους δεισιδαίμονες όχλους ότι η αρρώστια είχε φυσικά αίτια! Ειπώθηκε γι’ αυτόν πως κοιμήθηκε σε μια σπηλιά και ξύπνησε ύστερα από πενήντα χρόνια, (M.Nilsson,όπου ανωτ.σελ.213-215).
Ο Δημοσθένης αναφέρει στον «Περί Αριστογείτονος» λόγο του κάποια διαβόητη μάγισσα, την Λημνία μάγισσα-φαρμακίδα, την Θεωρίδα, η οποία καταδικάστηκε σε θάνατο εξαιτίας των πάμπολλων εγκλημάτων της (Θ.Η.Ε.,τομ.8,στ.449). Διαβόητες και εγκληματικές μάγισσες περιγράφονται και στο έργο «Φαρμακεύτριαι» του Θεοκρίτου. Επίσης ο Οράτιος αναφέρεται σε δυο στυγνές μάγισσες την Κανίδα και τη Σαγάνη (Θ.Η.Ε.τομ.8,στ.449). Οι μάγισσες θεωρούνταν από την αρχαία θρησκεία πρόσωπα ιερά και σεβαστά!
Διαβόητος μάγος και θαυματοποιός υπήρξε ο Απολλώνιος Τυανεύς (1ος μ.Χ. αιώνας). Σύμφωνα με το βιογράφο του Φιλόστρατο, περιόδευε σε διάφορα μέρη παριστάνοντας το θεό και κάνοντας μαγικές πράξεις για να ενθουσιάζει τους αφελείς (ΘΗΕ,τομ.5,στ.615). Κάποιοι σύγχρονοι ανιστόρητοι θέλουν να τον ταυτίσουν με το …Χριστό, και κάποιοι άλλοι επιχειρούν να πείσουν πως οι χριστιανοί «έπλασαν» το «μύθο» του Χριστού με βάση το πρόσωπο και το έργο του Απολλώνιου Τυανέα!
Ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης στο έργο του «Περί της ιεράς νόσου» αναφέρεται εκτενώς στο πλήθος των μάγων και αγυρτών, οι οποίοι με σύμμαχο τη θρησκεία, εκμεταλλεύονταν τους αφελείς. Ισχυρίζονταν αυτοί ότι μπορούσαν να κατεβάσουν τη σελήνη και να αφανίσουν τον ήλιο, να προκαλέσουν κακοκαιρία και να φέρουν βροχές ή ξηρασία. Όλους αυτούς ο μεγάλος ιατρός τους στηλιτεύει ως ασεβείς και ανόσιους (ΜΕΕ,τομ.Ι΄,σελ.148).
Η ιατρική βρισκόταν ολοσχερώς στα χέρια των μάγων της αρχαίας θρησκείας, οι οποίοι δίδασκαν ανατριχιαστικές μαγικές πρακτικές και απίθανες δεισιδαιμονίες. Ο μεγάλος ιατρός δεινοπάθησε να αποσπάσει τους ασθενείς από τα αρπακτικά χέρια των ιερέων και των μάγων. Δεινοπάθησε να αποδείξει πως η επιληψία, την οποία αποκαλούσαν «ιερά νόσο», δεν ήταν «κατάληψη» του παθόντος από κάποιο «θεό», όπως διέδιδαν οι ιερείς, αλλά φυσική νόσος, όπως οι άλλες νόσοι. Ο καθηγητής Μ. Nilsson σημειώνει: «υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα μια τάξη μάντεων και εξαγνιστών ιερέων που για όλα τα βασικά θέματα συμπλήρωνα αυτή τη λειτουργία. Η τέχνη του θεραπευτού ήταν μαγικές τελετές, εξαγνισμοί και μαγικά τραγούδια» και συνεχίζει ο μεγάλος καθηγητής, «η λαϊκή δεισιδαιμονία πίστευε ότι η ανάρρωση ενός αρρώστου θα εμποδιζόταν, αν κάποιος σταύρωνε τα χέρια ή τα πόδια. Γιατί και όλοι οι κόμποι έπρεπε να λυθούν κατά τη γέννηση.
Κατά τα μυστήρια της Λυκόσουρας απαγορευόταν να φορούν δαχτυλίδια ή να έχουν πλεγμένα τα μαλλιά» (M.Nilsson, μνημ. Έργο, σελ.100). Είναι γνωστές οι μαγικές τελετουργίες, οι μαγγανείες και απάτες που έκαναν οι ιερείς του Ασκληπιού, στα λεγόμενα ασκληπιεία. Αφού υπέβαλλαν τους ασθενείς σε ισχυρές πνευματιστικές δηλαδή μαγικές πράξεις, τους κοίμιζαν στους χώρους αυτών των «ιερών» και εκείνοι νόμιζαν πως τους επισκέπτονταν ο «θεός» τη νύχτα και τους θεράπευε! Σε κάποιες περιπτώσεις έβαζαν τα «ιερά» φίδια τα οποία έτρεφαν να γλύφουν τα σώματα των ασθενών για να θεραπευτούν! Στο λεγόμενο Αμφιαράειο «ιερό» στο Ωροπό της Αττικής, έντυναν οι ιερείς τους ασθενείς με τα φρεσκογδαρμένα δέρματα των θυσιών και τους κοίμιζαν με αυτά, βεβαιώνοντάς τους ότι θα θεραπευτούν! Οι Μάγοι-Θεουργοί συνέχισαν ακάθεκτοι, την δράση τους, κατά την μεσαιωνική εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου