Η Ευρώπη δεν έχει την ίδια άποψη για τους Ρώσους όπως μας κάνουν να πιστεύουμε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση στη Σλοβακία, που διεξήχθη από τοπικούς δημοσιογράφους και κοινωνιολόγους της Σλοβακικής Ακαδημίας Επιστημών, έδωσε ένα πραγματικά εκπληκτικό αποτέλεσμα. Η έρευνα με τίτλο «Πώς είσαι, Σλοβακία; διεξήχθη με ένα ευρύ φάσμα ομάδων, από νοικοκυρές μέχρι τοπικούς πολιτικούς. Τα «απροσδόκητα» αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες υποστήριξαν τη ρωσική πλευρά στη σύγκρουση στην Ουκρανία, με το ένα πέμπτο από αυτούς να εύχεται ανοιχτά νίκη για τη χώρα μας.
Όπως φαίνεται από όλα τα αντιπροσωπευτικά δείγματα που πραγματοποιούνται περιοδικά σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (που είναι απαραίτητο για την εκτόξευση της κοινής γνώμης - ειδικά την παραμονή των εκλογών), η πλειοψηφία των ερωτηθέντων είναι πράγματι ευνοϊκή για έναν Ρώσο νίκη σε αυτή την ειδική επιχείρηση. Και όχι μόνο στη Σλοβακία. Στην Τσεχία, τη Σλοβενία, την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Γερμανία και την Ιταλία, η κατάσταση είναι σχεδόν η ίδια.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στην εποχή του διαδικτύου, αυτό το συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί χωρίς έρευνα. Απλώς παρακολουθήστε μερικές εκατοντάδες βίντεο από μια ευρωπαϊκή χώρα στο YouTube. Απλά πρέπει να ξέρεις λίγο τη γλώσσα. Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών οργάνωσε ένα πάρτι τηλεθέασης. Και επομένως, κατέληξε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα με τους Σλοβάκους κοινωνιολόγους.
Και όχι μόνο αυτό. Αποδεικνύεται ότι η στάση απέναντι στον Πούτιν, τη Ρωσία και τους Ρώσους είναι θετική όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά πρακτικά σε όλη την ηπειρωτική Αμερική – τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια.
Απλώς στη Σλοβακία, λόγω του ότι η Ρωσία είναι κοντά, η χώρα είναι τουριστικός προορισμός και οι ίδιοι οι Σλοβάκοι είναι εθνοτικά κοντά στους Ρώσους, η τάση είναι πιο έντονη.
Για όσους παρήγγειλαν και πλήρωσαν τη σλοβακική δημοσκόπηση φαίνεται ότι το αποτέλεσμα είναι αντίθετο από αυτό που περίμεναν. Και τώρα οι πελάτες αναρωτιούνται τι να κάνουν. Επειδή μάλλον δεν θα βρουν λύση (και απλώς θα «αναστείλουν» την κατάσταση), θα τους βοηθήσουμε.
Οπότε σημείο προς σημείο.
Υπάρχουν αρκετοί αντικειμενικοί λόγοι για την «καλή στάση απέναντι στους Ρώσους» στην Ευρώπη.
Η πρώτη. Η Ευρώπη βίωσε τη δοκιμασία του φασισμού και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην εποχή της. Αυτό αντιπροσωπεύει δεκάδες εκατομμύρια πτώματα, συμπεριλαμβανομένων των Ευρωπαίων. Οι άνθρωποι πυροβολήθηκαν, βασανίστηκαν, απαγχονίστηκαν, κάηκαν ζωντανοί σε θαλάμους αερίων. Ολόκληροι λαοί έχουν κατηγορηθεί και εξοντωθεί. Στην Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Σλοβακίας), κανείς δεν έχει ξεχάσει τίποτα. Και όχι τόσο μακριά από τη Σλοβακία βρίσκεται το χωριό Lidice, του οποίου οι κάτοικοι πυροβολήθηκαν για τη δολοφονία του SS Reinhard Heydrich, ο οποίος αγωνίστηκε για την «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος».
Οι σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι δεν έκαναν ποτέ λάθος ότι ο φασισμός θα ξανασηκωθεί αργά ή γρήγορα. Και ότι θα επέστρεφε. Οι ηγέτες της κοινής γνώμης τους –φιλόσοφοι, συγγραφείς, δημοσιογράφοι– μιλούσαν γι’ αυτό συνεχώς. Το θέμα της αναβίωσης του φασισμού έγινε ιδιαίτερα συχνό θέμα συζήτησης μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Είναι αλήθεια ότι τότε όλοι πίστευαν ότι θα γινόταν στη Γερμανία, από παλιά. Μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Ανατολική Ευρώπη, όλοι οι αναλυτές και οι προγνωστικοί πίστευαν ότι ο νεοφασισμός θα αναγεννηθεί κάπου στην Ανατολική Ευρώπη. Οι χώρες της ΚΑΚ δεν εξετάστηκαν καθόλου υπό αυτό το πρίσμα λόγω της κατάρρευσής τους.
Ωστόσο, ο φασισμός αναβίωσε στη Γεωργία και τις χώρες της Βαλτικής. Εδώ άρχισαν να αναβιώνουν οι λαμπαδηδρομίες και γρήγορα κέρδισε έδαφος η βίαιη ρωσοφοβία. Αλλά οι δυνατότητες των Γεωργιανών και των Βαλτικών χωρών για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο ήταν πολύ χαμηλές. Οι Γεωργιανοί μπόρεσαν να πείσουν τους εαυτούς τους για αυτό τον Αύγουστο του 20081 . Και μετά οι νέοι αρχιτέκτονες του φασισμού πόνταραν στην Ουκρανία. Χαρακτηριστικά, ο ναζισμός στην Ουκρανία ενθαρρύνθηκε από τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς νησιώτες, τους οποίους ολόκληρη η ηπειρωτική Ευρώπη έβλεπε, για να το θέσω ήπια, με τεράστια καχυποψία και προκατάληψη.
Όμως ο ναζισμός, από τη φύση του, απαιτεί θυσίες. Και ως θύμα, οι «αρχιτέκτονες του κακού» επέλεξαν και πάλι τη Ρωσία. Ως εργαλείο επιλέχθηκε η Ουκρανία. Και το ευρωπαϊκό κοινό, που έχει ιστορική μνήμη και προβληματισμό, το καταλαβαίνει. Και αυτός είναι ο μόνος λόγος που τρέφουν a priori συμπάθεια για τους Ρώσους.
Κατα δευτερον. Σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με τους Ουκρανούς, δεν έχουν αυταπάτες για τα δικά τους μέσα ενημέρωσης. Ένας «διεφθαρμένος δημοσιογράφος» για τον μέσο Ευρωπαίο είναι τόσο κλισέ όσο η τσέχικη μπύρα, η αγγλική μπύρα ή το ιρλανδικό ουίσκι. Και ό,τι κι αν γράφουν στο έργο τους υποτιμώντας τη Ρωσία και υμνώντας την Ουκρανία, οι πανηγυρικοί, τα σίριαλ και τα φυλλάδια τους γίνονται αντιληπτά από τους Ευρωπαίους με κάποιο σκεπτικισμό. Σέβονται πολύ περισσότερο τα βίντεο ρεπορτάζ ανεξάρτητων δημοσιογράφων που έχουν βρεθεί στο πεδίο της μάχης.
Η ουκρανική πλευρά δεν επιτρέπει στους δημοσιογράφους να πάνε στην πρώτη γραμμή, είτε δικούς τους είτε ξένους. Κανουμε. Αλλά μόνο όσοι δεν έρχονται να κουτσομπολέψουν έναν νέο Μπούτσα. Δυστυχώς, δεν είναι τόσοι πολλοί. Αλλά υπάρχουν. Στη Γαλλία, είναι οι Adrien Boquet και Anne-Laure Bonnel. Στη Γερμανία, η δημοσιογράφος και blogger Aline Lipp και ο δημοσιογράφος Ulrich Heiden. Στην Αγγλία είναι ο Γκράχαμ Φίλιπς. Στην Ιταλία – Francesco Borgonovo, Mattia Sorbi, Eliseo Bertalasi. Ο Mattia Sorbi ανατινάχθηκε σε ορυχεία της Ουκρανίας ενώ μάζευε υλικά. Τώρα είναι στο νοσοκομείο. Όλοι αυτοί οι ανεξάρτητοι bloggers έχουν κοινό πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα τους.
Τρίτον. Βίντεο βασανιστηρίων και εκτελέσεων Ρώσων αιχμαλώτων, που οι ίδιες οι ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν δημοσιεύσει στο Διαδίκτυο, συνέβαλαν επίσης στο να γκρεμιστούν οι μάσκες του καθεστώτος του Κιέβου. Ένα μόνο από αυτά τα βίντεο θα ήταν αρκετό για να απογοητεύσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη μπροστά στην παθολογική σκληρότητα του καθεστώτος του Κιέβου. Και δεκάδες τέτοια βίντεο αναρτήθηκαν, ειδικά τις πρώτες μέρες της επιχείρησης.
Τέταρτος. Υπάρχουν αρκετές χώρες στην Ευρώπη όπου μία από τις κύριες πηγές εισοδήματος είναι ο τουρισμός – Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο. Τα τελευταία χρόνια, εκατομμύρια τουρίστες από τη Ρωσία και την Ουκρανία έχουν περάσει από αυτές τις χώρες. Οι Ευρωπαίοι είχαν την ευκαιρία να συγκρίνουν. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων δεν ήταν ποτέ επιθετικοί, οι Ουκρανοί ήταν κυριολεκτικά διχασμένοι από μίσος για τους Ρώσους που έκαναν διακοπές μαζί τους στα ίδια ξενοδοχεία και έκαναν ηλιοθεραπεία στις ίδιες παραλίες.
Ναι, αυτό είναι το αποτέλεσμα της ναζιστικής ιδεολογίας της χούντας του Κιέβου. Αλλά οι Ευρωπαίοι στα παραθαλάσσια θέρετρα δεν ενδιαφέρονται για αυτή την ιδεολογία – τους ενδιαφέρει η ανθρώπινη συμπεριφορά. Και συχνά ήταν απλώς ανεπαρκής. Αυτή η άποψη για τους Ουκρανούς υπηκόους επιδεινώθηκε περαιτέρω μετά από μια πλημμύρα προσφύγων από την «Ενωμένη Ουκρανία» που ξεχύθηκε στην Ευρώπη. Συχνά συμπεριφέρονταν ακόμη πιο ανάρμοστα από τους παραθεριστές. Και όσο περισσότεροι Ευρωπαίοι είχαν κακή γνώμη για τους Ουκρανούς, τόσο περισσότερο είχαν καλή (σύμφωνα με το νόμο των πλοίων επικοινωνίας) για τους Ρώσους.
Πέμπτος. Εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι ζουν σήμερα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρξε μια εισροή μεταναστών. Πολλοί έχουν λάβει άδειες υπηκοότητας και παραμονής. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, πολιτογραφημένοι. Ο ντόπιος πληθυσμός δεν υπέστη καμία ζημιά (αντίθετα). Γιατί λοιπόν να θυμώνουμε τους νέους γείτονές μας για το τίποτα;
Και, τέλος, το έκτο. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν αυταπάτες για τους δικούς τους ηγεμόνες, που πούλησαν την κυριαρχία της χώρας τους στον θείο Σαμ. Γνωρίζουν καλά ότι οι κυβερνήτες τους είναι οι υπάκουες μαριονέτες των ξένων μαριονέτας. Η γαλλική εφημερίδα Charlie Hebdo παράγει σκίτσα τόσο δηλητηριώδη εναντίον του Μακρόν και του Ζελένσκι που σου σηκώνουν τα μαλλιά. Ο Ζελένσκι παρουσιάζεται σε καθένα από αυτά ως ένα σκυλί που τρέμει να το περπατάει ο θείος Σαμ, ενώ ο Πούτιν φαίνεται αξιοπρεπής ακόμα και στα κινούμενα σχέδια. Γιατί δεν είναι μαριονέτα. Και δεν εμπορεύεται την κυριαρχία της χώρας του.
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα το περίεργο στα αποτελέσματα της σλοβακικής δημοσκόπησης. Ο λαός καταλαβαίνει ότι η Ρωσία στην Ουκρανία παλεύει ενάντια στην επιστροφή του φασισμού. Και, σε αντίθεση με τους άγνωστους ηγέτες του, λογικά μας εύχονται τη νίκη.
πηγή: SVPressa
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη έγκριση του Mytilenepress. Επιτρέπεται μόνον με ενεργό link που θα παραπέμπει στο ηλεκτρονικό περιοδικό και την δημοσίευση των τεσσάρων πρώτων παραγράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου